Parental responsibility in a cross-border context

Μολονότι η σύμβαση της Χάγης του 1980 για τα αστικά θέματα της διεθνούς απαγωγής παιδιών και ο νέος κανονισμός Βρυξέλλες II παρέχουν ένα νομικό πλαίσιο για τις διασυνοριακές διαφορές στις οποίες εμπλέκονται παιδιά, η προσφυγή στη δικαιοσύνη αφήνει ανοιχτά πολλά ερωτήματα και ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες οι οποίες εμπλέκονται σε διασυνοριακές διαφορές. Όλα αυτά τα ζητήματα, τα οποία αφορούν όχι μόνο το βραχυπρόθεσμο ερώτημα για το ποιος θα πρέπει να είναι ο τόπος διαμονής του παιδιού, αλλά και θέματα όπως η πιθανή μετεγκατάσταση του παιδιού ή/και ενός ή και των δύο γονέων, οι μακροπρόθεσμοι διακανονισμοί περί διαβίωσης, η διατροφή και η επαφή με τον απόντα γονέα, μπορούν να επιλυθούν μέσω διαμεσολάβησης. Επιπροσθέτως, η διαμεσολάβηση παρέχει στους γονείς ένα πεδίο διαλόγου όπου μπορούν να εκφρασθούν και να εξερευνήσουν τα συναισθήματα θυμού και φόβου που τους διακατέχουν, καθώς και τις ανάγκες τους και τις ανάγκες του παιδιού. Όπως ορίζεται στην αιτιολογική σκέψη 6 του προοιμίου της οδηγίας της ΕΕ για ορισμένα θέματα διαμεσολάβησης σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις,

Καθώς η επιτυχής διαμεσολάβηση μπορεί επίσης να απαλλάξει τα μέρη από την αβεβαιότητα και τα έξοδα περαιτέρω δικαστικής διαμάχης σε μία ή και στις δύο χώρες, η οικογενειακή διαμεσολάβηση σε διασυνοριακές υποθέσεις δεν είναι μόνο ταχύτερη και πιθανώς αποτελεσματικότερη από τη δικαστική διαδικασία, αλλά είναι επίσης και οικονομικά αποδοτικότερη. Ακόμη και μια διαδικασία διαμεσολάβησης η οποία δεν καταλήγει σε συμφωνία ανοίγει τους διαύλους επικοινωνίας μεταξύ των γονέων, οδηγώντας με τον τρόπο αυτόν στην αποκλιμάκωση της μεταξύ τους σύγκρουσης και επιτρέποντάς τους να έχουν καλύτερες σχέσεις ο ένας με τον άλλο στο μέλλον, π.χ. εστιάζοντας μόνο σε ορισμένα σημαντικά επίμαχα ζητήματα – προς όφελος του παιδιού ή των παιδιών τους.